Bernhard Riemann

Georg Friedrich Bernhard Riemann (ur. 17 września 1826 w Breselenz, Królestwo Hanoweru; zm. 20 lipca 1866 w Selasca koło Verbanii, Włochy) – niemiecki uczony: matematyk, fizyk teoretyczny i doświadczalny oraz filozof przyrody, profesor Uniwersytetu w Getyndze, członek korespondent Berlińskiej Akademii Nauk (1859) i brytyjskiego Royal Society (1866). Miał ogromny wkład w rozwój analizy rzeczywistej i zespolonej, teorii liczb, geometrii różniczkowej oraz topologii.

W analitycznej teorii liczb badał funkcję dzeta (ζ) nazwaną od jego nazwiska. Wysunął na jej temat hipotezę również noszącą jego nazwisko. Uznano to za jeden z najdonioślejszych problemów matematyki – w 1900 roku hipoteza Riemanna zajęła 8. miejsce na liście problemów Hilberta, a w roku 2000 podano ją jako czwarty problem milenijny.

Riemann rozwinął też nieeuklidesową geometrię różniczkową. Opisał m.in. nowy typ przestrzeni – rozmaitości nazwane od jego nazwiska. Wielowymiarowa geometria pseudoriemannowska umożliwiła stworzenie ogólnej teorii względności przez Alberta Einsteina; przykładowo równanie Einsteina pola grawitacyjnego zawiera tensor krzywizny Riemanna.

Riemann miał też wkład w analizę rzeczywistą, harmoniczną i zespoloną; między innymi: * udowodnił twierdzenie Riemanna o szeregach warunkowo zbieżnych; * wprowadził pierwszą ścisłą definicję całki w sensie oznaczonym, przez co obiekt ten nazwano potem całką Riemanna; * za jej pomocą analizował szeregi trygonometryczne; twierdzenie Riemanna-Lebesgue’a. * badał funkcje holomorficzne i określone nimi powierzchnie Riemanna.

Riemanna upamiętniają dziesiątki terminów naukowych. Polski uczony Krzysztof Maurin nazwał go największym matematykiem wszystkich czasów. Źródło: Wikipedia